قرآن با دو زبان با انسان سخن می گوید: زبان دل و زبان خرد.

قرآن با نواهای دل انگیز موسیقی روح بخش و نغمه های شورآفرین خود دل  مرکز

فرمانروایی و جود انسان را به هیجان در می آورد دگرگون می سازد و جلا می دهد

و برای تابش نور حق آماده می کند این انسان را.

دل  انسان  وقتی  با  نغمه های  معنوی و آهنگهای لطیف  لبالب  از  شور و شوق

می شود و به عالم بالا و معنی پرمی کشد، انسان در برابر حق زانو  می زند و  به

فرمان حق گردن می نهد و جان را پاکبازانه نثار حق می کند.

قرآن با خردهای خُفته به کژ راهه کشیده شده، پژمرده و فُسرده به وادی گمان  افتاده

در باتلاق، تقلید مانده در تارهای هوا و هوس  گرفتار آمده نمی تواند سخن بگوید.

از این  روی  با گوناگون روشها، بیانها، آهنگها، نغمه ها، داستانهای  عبرت انگیز،

استدلالهای منطقی و… بیدارشان می سازد.

واز کژراهه به راه شان می آورد.

و گرد پژمردگی را از آنها پاک میکند.

و از وادی هول انگیز گمان بیرون شان می آورد.

و با تلاق تقلید را می خشکاند.

و تارهای هوا و هوس را پاره می کند.

تا غنچه خرد انسانی بشکفد و آن گاه به کمک خردهای شکفته شده و دلهای به هیجان

آمده و جلا یافته مدینه قرآن را بنیان گذارد.