عرفه
مظلومتر از جواد، بغداد نداشت
آن مظهر داد، تاب بیداد نداشت
میخواست که فریاد کند تشنه لبم
از سوز جگر طاقت فریاد نداشت
شهادت امام جواد (ع) بر همه عاشقان ولایت تسلیت.
مقام معظم رهبری :
"خواستم بگویم که اکتفا نکنید به این که عکس این شهدا را پخش کنید، یا عکس
آنان را روی کاشی بیندازید، که الحمدلله می بینم خود شما قبلا این فکر را
کرده اید. بگذارید نام و یاد شهدا رنگ ثابت زندگی روزمره ما بشود. مساله
شخص نیست که بگوییم ما می خواهیم اشخاص را تجلیل کنیم. نه ما میخواهیم
یک جریان را تجلیل کنیم که این جریان عبارتست از اینکه کسانی در راه خدا و
در راه حق، آنقدر حاضر به اقدامند که حتی وقتی پای جانشان به میان می آید،
حرفی ندارند، جان را کف ست می گیرند و وسط میدان می روند."
آری شهدای ما ایثار کردند جان و مالشان را در راه ولایت و رهبری . آری
آنها ایثار کردند.
ایثار یعنی از خود گذشتن، خود را ندیدن و به منفعتشخصینیندیشیدن
است. ایثار یک احساس نیست؛ بلکه یک انتخاب اندیشمندانه و فداکارانه است.
ایثار در آموزه های دینی به معنی فدا کردن مال،جان و آن چه در اختیار انسان
است، در راه خدا و برای رضای الهی می باشد. نیت اصلی در این کار، انجام
تکلیف الهی است، نه منفعت و مصلحت شخصی و گروهی.
رضای یار را از دست دادیم غم دلدار را از دست دادیم
به سر شوق شهادت نیست دیگر چه شد ایثار را از دست دادیم
چو سر بند از سر خود باز کردیم دل بیدار را از دست دادیم
سلام رزمنده، سلام دلاور! انشاالله که حالتان خوبه! امیدوارم زیر سایه ی لایزالالهی، متعالی باشید و شما یادگاران عرصه ی ایثار، به آرزوی دیرینه خود نائلشوید.
انگار در زمان این جنگ تمام عیار، هر کسی به دنبال جان پناهی می گردد. سالهای یخبندان دوریست که جنگ تحمیلی هشت ساله و جنگ تفنگ و باروت وگازهای شیمیایی ، بوی بادام تلخ و گاز خردل تمام شده است.
قد سن تقویمی ام کوتاه است، اما قد فهم من شاید بلند، که شاید فهم من به درازایجنگ هشت ساله باشد.
آن زمان بچه ای نورس بودم ، ولی باید بگویم بو و شمیم بسیجیان و دوستانعروج کرده و گل های پرپر شده و از سفر کربلای جبهه ها برگشته را به یادمی آوریم. حالا آن جنگ تمام عیار تمام شده ، ولی دفاع مقدس همچنان جاریاست.
حالا بوی باروت و خردل، با ادکلن جکسونی نامحرمان در پهنای شهر عوضشده و به جای فشنگ، هزاران هزار نقطه ی تیررس را نشانه گرفتند و من وتو و ما، به دنبال سنگر و خاکریزی برای مقابله،دفاع و مصون ماندن از خطرو رهانیدن ناموس و دوست از این تهاجم. اگر چشم دل را به دردهای نهفته بردل هامان و آنچه بر قلب و زبانمان جاریست را ببینی ، می بینی که ما همرزمنده ایم.
رزمنده ای که لباس خاکی و چریکی ندارد و مثل همه کفش می پوشد و راهمی رود و هر لحظه باید احساس خطر کند .
حال در این آشفته بازار چه باید کرد؟ تو بگو ....
در اولین روز از خرداد ماه سال 41 در روستای شهید آباد (معروف به شهربان محله) شهرستان آمل به دنیا آمد. پدر و مادرش هر دو از سادات متدینف مذهبی و انقلابی بودند. شرایط مذهبی حاکم بر خانواده و دقت پدر و مادر در تربیت اسلامی فرزندانشان بخصوص طاهره او را از کودکی با قرآن و نهج البلاغه و سایر کتب روایی شیعی، مونس کرده بود. گویی روح تشنه و عاشق سیده طاهره در دریای زلال معرفت سیراب می شد.
او دختری مهربان و دلسوز برای خانواده و دانش آموزی نمونه، موفق و درسخوان بود. به انجام فرایض توجه خاص و مستحبات را تا جایی که می توانست به جا می آورد.
گویی خدا درهای کمال و معرفت را به روی طاهره باز کرده بود. او نه تنها در عبادت بلکه در کارهای هنری همچون خطاطی، طراحی، گلدوزی، نگارش مقاله، تهیه رونامه دیواری و نیز اداره ی برنامه های فرهنگی مدرسه بسیار کوشا و موفق بود. دوران نوجوانی اش مصادف با اوج مبارزات انقلابی مردم ایران بود به همین خاطر با توجه به بینش و آگاهی وسیعی که داشت، بسیاری از برنامه های فرهنگی، اجتماعی وحرکت های سیاسی مدرسه را بر عهده گرفته بود.
مطالعه های مستمر باعث شده بود تا سیده طاهره برای هر سوالی که به ذهن دوستان می رسید، جوابی درست و منطقی داشته باشد، توجه به معنویات، او را صبور و مهربان کرده بود و به همین خاطر در برخورد با دانش آموزانی که تحت تاثیر تبلیغات گروهک های منحرف قرار گرفته بودند، با مهربانی، حوصله و دلسوزی رفتار می کرد و با توجه به همین نوع برخورد از فرط مهر و دوستی، آن ها را به خود جذب می کرد.
امام خمینی در جمع روحانیون درباره جنگ اینگونه گفتند:
هر روز ما در جنگ برکتی داشتیم که در همه صحنه ها از آن بهره جسته ایم.
ما انقلابمان را در جنگ به جهان صادر نمودیم.
ما مظلومیت خویش و ستم متجاوزان را در جنگ ثابت نموده ایم.
ما در جنگ پرده از چهره تزویر جهانخواران کنار زده ایم.
ما در جنگ دوستان و دشمنانمان را شناخته ایم.
ما در جنگ به این نتیجه رسیده ایم که باید روی پای خودمان بایستیم.
ما در جنگ ابهت دو ابر قدرت شرق و غرب را شکستیم.
ما در جنگ به مردم جهان و خصوصا مردم منطقه نشان دادیم که علیه تمامی
قدرتها سالیان سال می توان مبارزه کرد.
جنگ ما فتح فلسطین را به دنبال خواهد داشت.
جنگ ما جنگ حق و باطل بود و تمام شدنی نیست.
جنگ ما جنگ فقر و غنا بود.
جنگ ما جنگ ایمان و رذالت بود و این جنگ از آدم تا ختم زندگی بود.
ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم.
راستی مگر فراموش کردهایم که ما برای ادای تکلیف جنگیده ایم و نتیجه
فرع آن بوده است.
می خواهم، هم برای خودم و هم برای رزمنده ای از تبار عشق هشت سال دفاع
مقدس و جنگ نابرابر برایتان بگویم.
تا دیروز ، از راه دور با کاتیوشا و خمپاره ها و موشکها و مین ها، دست و پا
را قطع می کردند؛ حالا دل و چشم های ما را با هزاران بی حیایی و اسلحه ی
رسانه نشانه رفتند.
ای دلاور مرد شاید بگویی آن موقع اگر ما نمی رفتیم، حالا تو نمی توانستی به
این راحتی قلم در دست بگیری و بنویسی.
می دانم! حقیقت هم اینچنین است؛ ولی برادر! برایم بگو کدام دفاع سخت تر
است؟ دشمن تو مشخص و حاضر بود؛ اما حالا چی! ما چکار کنیم در این
جبهه ی تهاجم فرهنگی، و رزمنده میدان ندیده؟!
برادر! طرحی پیشنهاد بده و بیا داخل گود و کاری بکنیم که صفا و صمیمیت
آن موقع ها در این زمان هم صورت بگیرد.
حالا حتی داخل چارچوب و ستون خصوصی خود نیز امنیت نداریم. چرا تا
دوی نصف شب، پشت دنیای مجازی اینترنت، چشمانمان رنگ خون می -
گیرد و ساعتها وقت می گذاریم ؛ ولی حتی قضای نماز صبح را هم نمی-
توانیم ادا کنیم؛ دلیلش چیست؟
می بینی برادر! تو نیز رزمنده بودی و ما هم رزمنده ایم و خواهیم بود.
می بینی چقدر میدان جنگ ما سخت است؟
در جیب تو و دوستان تو قرآن و ادعیه و پلاک بود، فرزند خمینی
بودنت، افتخار بود؛ ولی توی جیب جوانان ما و گردن های یقه بازشان،
علائم موهن پرستی است که حتی خودشان هم از این پیام خبر ندارند!
حالا در این میدان جهاد و شناخت راه، بزرگترین درد جوانان امروز،
مدل موی سرشان است و عمل بینی و برداشتن ابرو و هزاران هزار
بی عاری. می بینی چقدر به پشتیبانی و دعای تو نیاز داریم؟!
دشمن نیروهای خود را مزدورانه و زیرکانه نفوذ داده و روح و ذات
خدایی ما را به تاراج می برد. وقت آن است که اسلحه قلم را با فشنگ
فرهنگ نبوی پر کنی و به دادمان برسی. حالا هم مثل آن موقع دفاع
مقدس و شور و شوق پرواز از فرش تا عرش، دست هایمان به سوی
شما دراز است؛ما به صفای باطن و ظاهر خاکی شما نیاز مبرم داریم.
هنوز التهاب شب پرشور و حادثه انقلاب، به آرامش نرسیده بود و دهلیزهای قلب
امت در سوگ اختران خود می سوخت. هنوز کشتی پر تلاطم انقلاب به ساحل امنی
نرسیده بود که وارثان قابیل، خاک پاک میهن را با قدم های کثیف خود آلودند.
دوباره غیرت از چشمه سینه ها جوشید و در رگ های ملت جریان یافت. پیکرهای
توانای ملت، کوله بار خستگی را بر زمین نگذاشته، به آستانه های دفاع دویدند و
سر بلند ترین رزوها و روسفیدترین شب های انقلاب را رقم زدند.
ما هیچ روزی به عراق حمله نکردیم الان هم در حال دفاع
هستیم از خودمان و از ملت عراق، یک روز اگر مهلت بدهیم
ایران را بهم می زند. " امام خمینی ره"
آغاز دفاع غیورانه شما ایثارگران خداجو و خستگی ناپذیر
را گرامی می داریم.
دیروز شنبه 30 شهریور ماه 92 تصمیم گرفتیم با بچه های محل بمناسبت هفته دفاع مقدس این بار به منزل تنها آزاده محلمون بریم و ازش بخواهیم که از خاطرات اون دوران کمی برای ما بگه، تا شاید نسل سومی ها کمی بیشتر با اون دوران آشنا بشن.
از قبل با خانواده اش هماهنگ شده بود. اما با خودش کسی صحبت نکرد. به پیشنهاد جمع قرار شد با خودش صحبت بشه و ایشون هم تو جمع ما حضور داشته باشه و حداقل یه خاطره از روزهای جنگ و اسارت گفته بشه.
وقتی با خودش صحبت کردیم در جواب فقط گفت: شرمنده ام؛ من نمی تونم این کار را انجام بدم. یه جورهایی نمی خوام به اون روزها فکر کنم.
به راستی آیا توقع ما زیاد بود؟
از یه طرف هدفمون بازگو کردن خاطرات از طرف ایشان بود و آشنایی بیشتر بچه ها از اون روزها.
اگه از طرف ایشان نگاه کنیم، شاید به او حق بدیم، چون خاطرات خیلی تلخی از اون روزها هست که به راحتی نمی تونه ازش چیزی بگه و اونو میبره به اون دوران؛ که برای اون خیلی آزار دهنده هست و خیلی به سختی و مدت زمان زیادی طول کشید تا یه جوری از نظر روحی اونا را فراموش کنه به زندگی طبیعی بعد از اون دوران ادامه بده .
اما به هر حال، به نظر من شاید براش خیلی سخت و عذاب آور باشه، اما افرادی مثل اون، راوی های اون زمان هستند تا مسائل و مشکلات و خاطرات اون زمان گفته بشه تا نسل سومی ها چیزی از جنگ و شهادت و اسارت درک کنند و با واقعیت از دید اونها آشنا بشند.
... خوب نشد، و ما نتونستیم این کار را انجام بدیم. اما ما به رسم ادب پیش خانواده ایشان رفتیم و با یه هدیه ناقابل از خانواده ی او تقدیر و تشکر کردیم.
