بعد از عملیات و عادی شدن نسبی اوضاع، نوبت عقب آوردن شهدا بود که گاه به

قیمت  شهادت  همرزم دیگری تمام می شد. وقت زیادی صرف می شد تا به  بهانه

خشنودی خانواده شهید و پاس داشتن حق دوستی، پیکر شهید را از معرکه  نبرد  

خارج کنند. ولی بعضی وقتها زمانی که در جستجوی اسم و آدرس، جیبهایشان را

زیرورو می کردند این عبارت را می دیدند،" دوست داشتم چون مادرم فاطمه(س)

گمنام  بمیرم  و  گمنام  باشم. پس کسی که مرا  می یابی، در همین محل به  خاکم

 بسپار ".

برخی مواقع نیز امکان عقب آوردن و انتقال پیکر  شهدا نبود؛ وقتی همرزمان بر

 بالین او حاضر می شدند با باز کردن دکمه های پیراهن و برداشتن  فانوسقه یا

نارنجک، او را از احتمال انفجارات بعدی مصون می ساختند ولی در همین  حین

 چشمشان به یادداشت تبریکی به این مضمون به همراه شکلات می خورد:سلام

علیکم، خواستم  شیرینی  شهادتم  را خودم به همه داده باشم و شما نیز در  این

حلاوت با من شریک باشید.