جهان به سوی تاریکی مطلق با شتاب به پیش می رفت. نه مسیحیت پیامی برای برانگیختن

انسانها و شور و نشور آنان داشت و نه یهودیت می توانست  مشعلی  فرا  راه انسانها  بر-

افروزد و نه تمدن بیزانس توان آن را داشت که با دانش و تمدن خود انسانها را  از  گرداب

بلا برهاند که خود در گردابی سخت دهشت انگیز و دانشی مرده  و  بی روح  و  ناکارامد  و

تمدنی از هم گسیخته گرفتار بود. و نه تمدن سامانیان و موبدان زردشت را نیرو دانش بینش

و نوری بود که جهان را از تیرگی به درآرند و به روشنایی ره نمایند که خود در غُبار جهل و

خرافه بی دانشی بی بینشی تاریکی و سیاهی گم بودند و در جهنم خود ساخته می سوختند .

در این هنگامه درد و رنج که واحه ها جامعه ها حکومتها و تمدنهای جاهلی  یکی  پس  از

دیگری بسان صخره ها از فراز قلّه ها به نشیب درّها پرتاب می شدند و واپس  می گراییدند

و هیچ دست توانا آیین و مدنیتی را یارای جلوگیری از ادبار فلاکت بار و فروپاشی آنها نبود

خداوند رحمان و رحیم در گاهواره عرشی و در دامن مهر طبیعت کودکی را می پروراند که

موعود عالمیان بود و چشم و چراغ خسته دلان و رهایی بخش جان خستگان.

در کارگاه صنع الهی فرشتگان به دستور رب ودود در کار ساخت و پرداخت سینه او  بودند

تا تاب و آمادگی تجلی نور حق و هبوط فرشته وحی را داشته باشد.

در پیرامون و درون او هنگامه ای به پا شده بود. صداهایی را می شنید رفت و آمدهایی را

احساس می کرد خود را در هاله ای از نور می دید و در حصار فرشتگان نگهبان.

فرشتگانی سینه اش را صیقل می دادند  زنگارهای آن را می زدودند و بسان  آینه  شفافش

می ساختند که نگارگرِ دانا صاحب عرش و کرسی آفریننده عالم و  آدم  ماه  و  خورشید  و

ستارگان آسمان و زمین دریاها و کوه ها  بر لوحِ  ضمیر او  با  کلک  خوش نگار  خویش

سخن خویش بنگارد و نقش زند.

و فرشتگانی او را در هودجی از نور راه می بردند که مباد غُباری بر سینه و لوح ضمیرش

نشیند.

و فرشتگانی همه گاه و همه دم شیطانها را می راندند که به این بارگاه  پرجلال  و  شکوه

نزدیک نشوند.

و فرشتگانی همدم و مونس تنهاییهای او بودند و گذشته و آینده جهان را بر او می نمودند.

پا به مرز چهل گذاشت کمال یافت و از هر جهت شایستگی آن را یافت که خورشید جهان -

افروز شود و به بارگاه بار یابد و سینه اش مهبط وحی و گنجینه اسرار گردد.

این آن و لَمْحه همان آن و لَمْحه ای بود که جبرئیل(ع) با همه بزرگی و شکوه و  جلال  و

هیمنه اش بر آسمان ایستاده بود و با بالهایش شرق و غرب عالم را فرا گرفته بود  و  او

را در برگرفت و سخت بفشرد و گفت:

[محمد] بخوان به نام پروردگارت که آفریده است.