دیر زمانی بود که از آسمان نور نباریده بود و بر دشت دلها آن فرشته رحمت

بال به پرواز نگشوده بود.

از آسمان سیاهی می بارید و از زمین تباهی می رویید.

نه در آسمان ستاره ای سوسو می زد و نه در زمین چشم چشمه ای پلک

می گشود.

پلیدی و کینه سینه ها را انباشته بود.

همه به هم کینه می توزیدند.

دلها از کینه مالامال بود بی هیچ روزنی به مهر و مهرورزی و رحمت.

آغوشها سرد بود و دستها بی مهر و بخشش.

قلبها سنگ بود و چشمه ها خشک.

زمین بی رویش و آسمان بی بارش و ابرها نازا و  بادها سوزان  مسموم  و

ویران گر.

غم بود که می بارید مرگ بود که اژدهاگونه دهان می گشود.

منشوری نبود که زندگی با آن تراز شود.

برای آب و نان برای ادامه زندگی بسان کرکسها به جان هم می افتادند و آن

گروه که در این آوردگاه چیره می شد و با درّندگی تمام گروه دشمن را شکم

می درید شایستگی می یافت حکمرانی کند و بر دیگران مهتر باشد و سرور.

 

کانونها همه سرد  بودند  و  انباشته  از  خاکسترهای بی اخگر مشعلها  همه

خاموش فرو مرده و فسرده و شبستانها تاریک.

از مشعلهای روشنی افروز زندگی بخش و گرما ز ا که سفیران  حق  سر بام

جهان افروخته بودندشعله ای پیدا نبود که مردمان سرگردان وحیران واسیرانِ

سرپنجه های باد و گرفتار آمده در گردبادهای سهمگین به آن سوی حرکت کنند.

از پیامبران پیشین کاروانهای دراز آهنگ نور ستارگان راهنما باورهای روشن جز

فسانه اجاقهای سرد و خاموش نورهای کم سو و خرافه های اندیشه سوز  به

جای نبود.

دوران فَترَت به درازا کشیده بود.

چون دیر زمانی بود که کلام خداوند در زمین نور نیفشانده پرتو نیفکنده  و  اخگر

نیفروخته بود انسان بر مدار نمی چرخید و به راهِ  اوج  نمی پویید  و  از  گردونه

کمال بیرون رفته بود و در نشیب زندگی سیر می کرد.

افسون و فسانه خرد را از بالندگی شکوفایی حرکت  و  حرکت  آفرینی و  موج-

شکنی باز می داشت و با تارهایی که به دور آن می تنید توان  پرواز  را  از  آن

می گرفت.

خرد وقتی که از اوج گیری بازماند نشکفد و نشکوفاند نپوید و نپویاند جامعه در

تاریکی فرو می رود و شومی و شوم بختی بر آن آوار می شود. زندگی  وقتی

سالم است و در دریای سعادت شناور که بر مدار خرد بگردد و خرد  زمام  امور

را به دست بگیرد.

حال اگر در جامعه ای خرد در زنجیر شد و درتارهای تنیده شده از خرافه افسون

و فسانه گرفتار آمد و در بند شد زندگی  واپس  می گراید  و  بسان  آب  راکد از

 

زلالی و گوارایی به آلودگی و ناگوارایی پستی می گیراید.

و زندگی برهنه از خرد و به دور از سرچشمه های زلال  خردورزی و  خردگرایی،

مردگی است.

                                                                                       و اما...