بین بچه ها معروف بود به خاطر نمازهایی که می خواند ، شده بود

ضرب المثل. در عملیات کربلای پنج، پشت خاکریز همین طور پشت

 سر هم گلوله های توپ و خمپاره بود که فرود می آمد دور و برمان.

تمام تنم شده بود پر از خاک . دهانم خشک شده بود . در هر ثانیه

 شاید یکی دو انفجار روی می داد. مخمصه غریبی بود. مضطرب شده

 بودم . نمی دانستم چکار کنم !.

هر جا نگاه می کردم گرد و خاک بود و انفجار . حال عجیبی داشتم ،

توی همین هول و ولا بودم که نگاهم افتاد به چند سنگر آن طرف

تر . حسین ایستاده بود به نماز . دست هایش را گرفته بود جلوی 

صورتش ، رو به آسمان . توی آن شلوغی و گرد و خاک ، انگار نه

انگار . حتی به انفجار های اطرافش هم توجه نداشت .

همه حواسش معطوف به نمازش بود . از خودم خجالت کشیدم .

سرم را انداختم پایین . یکهو احساس کردم که آرام شده ام .

همه اضطراب و وحشتم رفته بود . طوری که انگار مسکنی بهم

 تزریق کرده باشند . نا خود آگاه لبهایم جنبیدند : " الا بذکر الله

تطمئن القلوب " .

فهمیدم که یاد خدا در هر شرایطی می تواند انسان را آرام کند و

 به او آرامش بدهد . این  را  شهید چوپانیان  با  نمازش  به  من

آموخت .              ( نقل از همرزم شهید، کتاب پیشانی سوخته )